Este conto, segundo os vellos máis vellos do lugar, disque que foi certo, malia de se perderen os feitos, polo miúdo espallados nos aluvións da memoria, podemos contalo hoxe por enteiro despois de recompoñe-lo texto, unhas veces; ou tecendo, outras, as notas aparecidas no diario da miña avoa Bernarda: un caderno de escola azul atopado nunha arca de madeira que descansaba abandonada, dende había un mangado des anos, no beiril do faiado con outros atados, a maioría testamentarios, esvaecidos e amarelos polo transcurso dos anos que, decotío, deixan impresa a súa pegada... [+] »